11 tot 13 april
Ik kon zaterdagavond
geen foto’s aan het blog toevoegen, de wi-fi van het hotel had er geen zin in. Ik prbeer het nog een keer, we zijn intussen thuis en hebben dus een
goede verbinding. Kijk maar even terug naar de vorige post of het gelukt is. De blog post van vandaag heeft geen foto's.
Zaterdag 12
april, dag 14, hadden we de hele dag een heerlijk zonnetje in Nebraska, Iowa,
en Illinois. We bleven bijna de hele weg op rte 80, pas toen we al bijna in
Chicago waren sloegen we af naar rte 55 naar het noordoosten, en toen de
plaatselijke route 83 naar Mt. Prospect; dit is een plaatsje ten noordwesten van
de grote stad, waar Henk een motel had besproken. Het was een dag vol grote
rivieren. Eerst, nog in Nebraska, de Platte, een brede en ondiepe rivier die
water brengt in het erg droge Nebraska, en dus zagen we al maar meer bomen hoe
verder we naar het oosten kwamen. De Missouri over en Iowa in was het landschap
nog minder droog, en toen we eenmaal de Mississippi over en Illinois in waren
zagen we zo veel bomen, riviertjes, reservoirs, en boerevijvers dat het wat
water betreft weer “normaal” was. Wel een verschil met Los Angeles!
We zaten ‘s ochtends
nog maar pas op de grote weg, ten oosten van Kearney, Nebraska, toen ik een
clubje ganzen in V-formatie over zag vliegen – nee, niet ganzen? Grotere
vleugels, slanker, elegant zelfs, licht grijs maar met uitgestrekte nek, dus ook
niet reigers… Het vogelboek dacht dat het misschien sandhill kraanvogels waren,
en we zitten midden in het trekseizoen. We zagen er de volgende 20 kilometer genoeg
in de bruine maisvelden rondstappen en de lucht invliegen om het te bevestigen.
Gaaf! Zondag begon al even goed, we hadden nauwelijks het hotel in Chicago
verlaten of we zagen twee keer een wilde knobbelzwaan.
Wat we eten is
altijd een uitdaging als we lange ritten maken in de auto. In de kampeerbus
kunnen we er zelf voor zorgen; we kunnen ergens stoppen om een hapje te eten,
maar het hoeft niet. In de auto zijn we er echter op aangewezen wat er langs de
grote weg beschikbaar is… dus hebben we nogal wat McDonalds slaatjes gegeten en
burgers en dan was er natuurlijk iedere ochtend het instant hotel ontbijt met
hotelkoffie. Nouja. Zucht. Dan liever thee… Maar zaterdagavondavond was er
vlakbij het hotel, nog geen 10 minuten lopen, een leuk barbecue eethuisje waar
we lekker hebben zitten kluiven, en zondag, op twee typische grote weg
rustplaatsen waar we van bestuurder wisselen, was er starbucks koffie bij de
eerste en bij de tweede een lekker - en enorm - slaatje (een slaat dus eigenlijk)
met kip en ham en salami en twee soorten geraspte kaas, met paprika’s en
uiensliertjes en grote plakken tomaat bovenop het groenvoer. Allebei twee
pakjes dressing, het smaakte heerlijk, en dit alles voor $ 6,50 pp. Toch niet
gek he.
Route 90 loopt
door Mt. Prospect, dus daar zaten we zondagochtend al meteen op. En we bleven erop
tot Albany, New York, anderhalve dag later, ergens midden in de laatste etappe,
behalve om het centrum van Cleveland, Ohio heen (80, 480, 71, en weer terug op
90). Het is een tolweg en we weten eigenlijk niet hoeveel het ons gaat kosten,
want we hebben een EZ pass, dus weet je niet echt hoeveel je betaalt…
We konden het
Michiganmeer heel even zien zondag, in Cleveland, te kort om te kunnen zien of
er nog ijs op lag, maar een stuk verderop zagen we het Eriemeer, en dat lag nog
aardig dicht. We reden ook nog parallel met Meer Ontario, maar te ver weg om
het te zien. De kant van de weg en de weilanden waren nog niet echt groen aan
het worden. Er gebeurde zondag verder niets interessants en we reden het
parkeerterrein van het motel in Seneca Falls, New York op omstreeks etenstijd.
Het meisje aan de balie raadde ons een bar aan om een hapje te eten, “maar,”,
zei ze, “een gentlemen’s bar, het is daar gezellig”. Het was toch wel wat
lawaaierig, maar het eten was prima. En niet instant.
Maandag 13 april, dag 16. De laatste dag van de reis! Het was maar een ietsje meer dan een halve
dag. Vlak voor Albany, New York, verlieten we eindelijk route 90, en via een
stukje 87 (dezelfde weg waar we een ander stuk van nemen als we om New York
City heen rijden) kwamen we op route 7 terecht. Hier lieten we het interstate
highway systeem achter de rug. Het gaat snel en het is lekker rechttoe
rechtaan, maar veel minder leuk dan de kleinere provinciale wegen. Rte 7 bracht
ons naar de grens met Vermont, gaf zichzelf nummer 9, en dook de Green
Mountains in. Het was niet koud, een graad of 17, maar er lag nog zat sneeuw
onder de dennenbomen en er hingen nog genoeg ijspegelmassa’s aan de steile
stenen “muur” waar ruimte voor de weg in het graniet uitgehouwen is. Die pegelmassa’s
zagen eruit of ze ieder ogenblik naar beneden konden storten. De Green
Mountains zijn nog niet aan de lente begonnen, nog niet groen maar wit, en de
temperatuur ging 5 graden naar beneden terwijl we de bergrug opklommen. Het
werd weer warmer toen we er aan de andere kant af kwamen en in minder dan geen
tijd waren we in New Hampshire. We voelden ons meteen thuis, want rte 9 gaat
door Keene en Hillsborough en Henniker. Dat stuk kennen we prima want Niamh
heeft daar gestudeerd, en meer recentelijk zijn we er wezen kano’en (spelling?)
en in juli vorig jaar zijn we er naar het Rhododendron Staatspark geweest.
Henk en ik hadden
een weddenschapje lopen hoe laat we thuis zouden zijn. Hij dacht 1 uur ‘s
middags, ik zat te rekenen en verwachtte meer omstreeks 2 uur; hij rondt altijd
af naar beneden, en trouwens, we gingen in Hillsboro gelijk een paar
boodschapjes halen. Maar toen ik het lijstje af had leek het op minstens 5
tassen vol, en ik keek eens naar de ruimte bij mijn voeten, en, nee. Achterin
de auto was ook geen ruimte, als we een deur open deden kwam er al van alles
uit schuiven. Dus geen boodschappen onderweg, en Henk won de weddenschap.
Thuiskomen is altijd
fijn. Maar dan haal je alles uit de auto, je lieve echtgenoot gaat meteen aan
de belasting aangifte werken, je gaat naar de dichtbijzijnste kruidenier in
Warner, komt weer thuis, en dan kan je de boel op gaan ruimen. Dinsdag was Henk
nog steeds bezig onze belastingschuld te verminderen en ik moest zowel mijn
rijbewijs als mijn paspoort vernieuwen. Maar goed, toch lekker thuis.
No comments:
Post a Comment