21 - 24 oktober

Maandag 21 oktober

Van Washoe Lake bij Reno naar Sacramento, CA gaat via route 80, en is een echt prettige rit. Voor we Californie inrijden gaan we eerst even tanken, en dan weer onderweg, net een moeder eend met een jong eendje – ik het kleine eendje, in de Honda. Ja, je kan ‘m wel achter de kampeerbus trekken, maar er moet een speciale trekhaak onder aan de voorkant. Dus rij ik nog steeds achter Henk aan. Eerst gaan we een stukje bergop, de Sierra Nevada geloof ik, maar daarna is het helemaal bergafwaarts. We komen voor 1 uur ‘s middags in Vacaville aan, 30 km voorbij Sacramento, op een heerlijk kampeerterrein: schaduw van eucalyptus bomen, zingende vogels zoals vinkjes, en kolibries, spechtjes; het is net of we bij een oase zijn aangekomen. Ik ga me lekker zitten ontspannen onder de bomen terwijl opa zijn achterstand met werk een beetje inhaalt. Als we achter elkaar aanrijden kan hij natuurlijk niet op zijn computer werken, alleen met zijn mobieltje. Tussen het ontspannen door (lekkere stoel, kopje thee, verrekijker, vogelboek) doe ik vier ladingen was. Hoera! Schone sokken! De staatsparken waar we gekampeerd hebben hebben niet veel voorzieningen, en genoeg water om de was te doen is er in ieder geval niet ;) .

Dinsdag 22 oktober

Gisteren kregen we van de kampbaas een interessante routebeschrijving voor de Napa Valley. We beginnen aan de oostkant op Silverado Trail. Volgens de beschrijving moeten we broodjes kopen bij de Soda Canyon Delicatessen, dus ga ik naar binnen terwijl Henk een telefoontje pleegt. Hoe groot zijn de broodjes, wil ik weten. Net als die, wijst de jongeman, naar een stel broodjes die met zijn zessen in een plastic zak gaan. Oh, prima, dan koop ik twee verschillende en dan eten we allebei twee verschillende helften; ik bestel een kalkoen avocado en een rosbief jalapeno. Henk krijgt alle pepertjes ;) Als ik ga afrekenen koop ik er een koekje bij – die zijn per stuk groot genoeg voor een gezin van vier… Havermoutkoekje met rozijnen en dan in chocola gedoopt. Smullen! Intussen verpakt de jongeman onze broodjes in doosjes.

Dan rijden we verder naar het noorden, passeren een paar wijngaarden en stoppen bij Clos de Val voor ons allereerste wijnproefavontuur. Het is een kleine wijngaard, maar toen de amerikaanze wijnen voor het eerst de franse versloegen bij een of andere internationale competitie, 30 of 40 jaar geleden, was hun wijn erbij. Ze zijn er nog steeds trots op en rekenen bijpassende prijzen per fles. Proeven kost al $15 voor een paar kleine slokjes van drie wijntjes – een van $30, een van $35, en een van $80… Ik kijk toe als Henk proeft, aangezien ik wijn niet echt lekker vind, en het dus geen $15 waard vind.

Een stukje verder steken we het dal over naar route 29 om terug naar het zuiden te rijden. We stoppen eerst bij Beringer, de wijngaard met, volgens de routebeschrijving, de beste wijngrotrondleiding. Ik kijk maar niet eens als Henk voor ons betaalt. Terwijl we wachten op het begin van de rondleiding genieten we van onze broodjes op een europees-achtig terrasje dat versierd is met druifranken, dwz, we genieten van de helft van onze broodjes, die ieder op zich al groter zijn dan de broodjes die de jongeman had aangewezen. Nouja… een van deze broodjes was voor ons tweetjes zat geweest!

De rondleiding is leuk, er hoort weer drie keer wijn proeven bij (ik proef de eerste nauwelijks, de tweede sla ik over, maar! de derde is lekker!) plus rondwandelen in de koele grotten waar de wijnvaten liggen. Vlak voor Henk terug gaat naar de auto voor, ja, inderdaad, weer een telefoontje, komen we door een korte zijgang waar foto’s staan van alle wijnmeesters. En dan, van de foto van Roy Raymond, wijnmeester tot 1970,  !dat zijn opa Kras’ ogen die naar me grijnzen! Alleen de mond en kin zijn anders. Zelfde hoofd, zelfde haar, ogen, wenkbrauwen, neus… hmmm… ’s Avonds kijkt Henk op de computer hoe ver Mainz (waar de Beringer broeders vandaan kwamen) is van Kratzenburg (waar het Krassenburg-stamboom-onderzoek stopt). Hmmm… nog geen 50 km… wat nog vreemder is als je je beseft dat Roy niet een zoon was maar een schoonzoon…

Na zijn telefoontje komt Henk weer naar binnen, proeft de laatste wijn, een lichtrode licht-mousserende, die voorlopig alleen maar verkrijgbaar is bij de wijngaard als een testwijn. Hij vindt ‘m ook lekker, en de man van het winkeltje praat hem vrij gemakkelijk een paar flessen aan.

Het kopje thee ’s middags is weer in de schaduw naast de kampeerbus, en na het eten pakken we weer alles in omdat we morgenochtend om 8 uur worden verwacht in Davis (bij Sacramento) voor kampeerbusservice.

Woensdag 23 oktober.

Vandaag installeren ze een nieuwe kraan in het keukentje en een nieuw motortje voor de luifel, plus nog een paar kleinigheden. Hele vriendelijke mensen, alleen duurt het eeuwig. Opa werkt, ik ga naar WalMart, speel computerspelletjes en kijk naar eindeloze episodes van American Pickers, die leuke antieke dingen vinden in rommelgarages enzo. Eindelijk, om 4 uur, is het zover en kunnen we weg.

We rijden een stukje terug op 80 en nemen dan route 5 naar het zuiden, en eten een hapje bij Denny’s in Stockton of daaromtrent. We hebben route 5 al vaak genoeg gereden om te weten dat we er eerlijk gezegd beter zoveel mogelijk van in het donker kunnen rijden… Nu is het zes uur rijden naar “onze” camping ten noorden van Los Angeles, en we hoeven er echt niet vanavond te zijn. Dus zien we wel hoever we komen voor we er genoeg van hebben. En dat blijkt op een vrachtwagenparkeerterrein bij Coalinga te zijn.

Donderdag 24 oktober.

We zijn vroeg wakker, we ruiken denk ik de stal? Bij de eerste afslag is weer een Denny’s waar we ontbijten, en dan rijden we het laatste stuk naar Santa Clarita waar ons kampeerterrein is; via het leukste stuk van route 5, dat de bijnaam “wijnrank” heeft omdat de noordbaan en de zuidbaan om elkaar heen slingeren door het nauwste stuk van de canyon.  We vinden een prima kampeerplek met goede satelliet ontvangst (Red Sox, Patriots). Henk doet zo veel mogelijk werk in korte tijd, en dan springen we weer in de auto om vroeg genoeg in Los Angeles te zijn om de kleinkinderen van school te halen.

En dat is het eind van de reis van deze herfst. Maar, nog niet weggaan, ik ben van plan over een paar dagen nog een blogpost toe te voegen met foto’s.  Bedankt dat je meegelezen heb, en vergeet niet dat ik het wel leuk vind om te schrijven, maar nog leuker als ik ook af en toe iets van mijn lezers hoor! Ik heb in gedachten, een klein commentaartje per persoon!