11 - 14 april

A - B: Los Angeles -> Salton Sea, Californie.

B - C: Salton Sea -> Tucson, Arizona

C - D: Tucson -> El Paso, Texas (via New Mexico)

D - E: El Paso -> Houston, Texas

E - F: Houston -> New Orleans, Louisiana

Donderdag 11 april was een lange dag in de auto. Als we deze route nog eens rijden slapen we in Fort Stockton, dat is 3 uur verder naar het oosten, in plaats van El Paso! We waren om 6 uur 's morgens in El Paso onderweg en kwamen om 6 uur 's avonds aan in Cypress/Houston. Vier keer extra-kort gestopt voor benzine en iets te eten, en, ik geef het eerlijk toe, de hele dag een ietsje ;) over de toegestane snelheid gereden... je mag op dit stuk van route 10 een heel eind 130 rijden (ik dus 139) en het grootste deel van de rest 120 (ik dus 129). Dus schoten we lekker op; en dat was belangrijk op donderdag. Er lag namelijk een heerlijke beloning te wachten in Houston als we er voor etenstijd aan kwamen: een etentje thuis bij vrienden, gekookt door haarzelf, en ze is voor chef aan het studeren... ik was dus nogal gemotiveerd! Ze hadden ons uitgenodigd bij hun te slapen zodat we mee konden werken aan de staatsfinale van Texas DestiNation ImagiNation. Hierover zo meer.

We hebben het stuk van El Paso naar San Antonio twee jaar geleden ook gereden. Ik herinner me het als droog en grijs, Henk denkt dat het donker was toen we er reden. Ik zou het even op kunnen zoeken in de blog van die datum natuurlijk ;) maar ik ben er te lui voor. In ieder geval was het deze keer veel groener, en dat was veel leuker. Zo te zien heeft de natuur de lange droogte overleefd. We zagen onderweg hoe langer hoe meer bloemen: niet dezelfde als een paar dagen eerder, dit waren diep hemelsblauwe Texas lupines (blue bonnets); oranjerode Indian paintbrush, een steenrood-met-gele-rand soort margriet; lichtroze, eh, lijkt op papavers; en diverse geeltjes, paarsjes, en lavendeltjes. Het is beslist lente in west Texas. Al doende kwamen er ook al maar meer groene bomen in het landschap en we zijn nu beslist uit het woestijngedeelte.

Henk reed een paar uur toen mijn blik wat teveel op oneindig ging, daarna reed ik weer tot we er eindelijk waren. Dit is niet echt hoe we Amerika willen zien, maar als Henk eenmaal met pensioen is rijden we minder, blijven we langer, om meer te zien en meer mensen te ontmoeten. Wat we van donderderdagavond tot vanochtend hebben gedaan: onszelf in een lagere versnelling gezet en ons ondergedompeld in de vriendschap en goede zorgen van Andy en Barbi. Gekletst, gelachen, gegeten, de minihond geknuffeld - en ook de nieuwe kleindochter, die is 6 weken oud en begint net te lachen. Zo schattig. En we willen nu nog sneller naar onze eigen kleintjes! En natuurlijk zaterdag bij het tournament doorgebracht.

Dat tournament is net hetzelfde als in New Hampshire en Californie, alleen groter (alles is groter in Texas). We hadden ook een groot probleem, maar dat is op grootse wijze opgelost. We mochten namelijk niet op de houten gymvloer - er moest een plastic kleed overheen, dat zo vol vouwen zat dat het niet te gebruiken was. De jongelui moesten namelijk kleine autootjes (15 cm) ontwerpen die zichzelf kunnen voortbewegen en precies in het vak kunnen stoppen waar ze de beste punten voor krijgen. Die autootjes kunnen niet over de vouwen in het plastic heen. Koppen bij elkaar en de oplossing, het 6 bij 6 m competitieveld vol leggen met triplex platen of zo. Henk ging mee om the helpen sjouwen en ik ging mee om de avondmanager om te praten dat we de platen achteraf weer terug mochten brengen (en geld terug, natuurlijk). Wat allemaal prima is gelukt!

Vanochtend (14 april) lui begonnen, maar toen moesten we toch opruimen. Na een paar pogingen paste alles weer net in de Prius, en we vertrokken naar ons volgende avontuur om half een. Bovenlangs om Houston heen gereden, en eenmaal weer op route 10 verder naar het oosten, naar New Orleans in Louisiana. Er is weining over dit stuk te vertellen, behalve de brug van 38 km, waar route 10 door ondiep water en moerasgebied loopt en dus op korte pijlers ligt. Bovenop auto's, eronder af en toe een visser in een roeiboot... Heel vreemde gewaarwording, geen gras en bomen in de middenberm maar kilometers bomen met hun voeten in het water. 

We waren om half zeven in Metairie bij het hotel, dat is net ten westen van New Orleans zelf. Een beetje opgefrist, kopje thee, en daarna zijn we N.O. ingereden. Dat rijden was een beetje een vergissing, want er zijn wel parkeerterreinen, maar die zijn knap duur... nog nooit $15 betaald voor anderhalf uur om een hapje te eten... morgen zoeken we uit hoe je met de bus kan!

We hebben in een enig tentje gepaneerde aubergine met gestoofde kreeftgarnaaltjes gegeten, en katvis met jambalaya rijst. Morgen gaan we op zoek naar nog meer New Orleans Cajun restaurantjes!