4 en 5 april, 2013

Gisteren was de grote dag. We hadden Deirdre, Jeff en de kinderschaar hun knuffels maandagavond al gegeven; dinsdag en woensdag heb ik een en ander afgewerkt en ingepakt, terwijl Henk werkte en beter werd van zijn nare hoest. Donderdag waren we lekker vroeg onderweg, kwart voor zeven, want bij de nieuwe inruil-camper moesten een paar kleine dingen gedaan worden, plus de elektrische rem van het aanhangertje moest nog geinstalleerd.  Wij dus naar een tweede vestiging van hetzelfde bedrijf, die meer op onzeroute ligt – en zowaar, voor de rem koste het maar de helft van wat ze er bij de originele vestiging voor wilden hebben… Wij blij natuurlijk.

We hadden dus gelijk al haast en kwamen dank zij (ondanks) de ochtendspits om kwart voor negen aan. Waarna we de volgende zeven uur hebben zitten wachten… Nou viel dat wel mee, eerst een paar uur op het terrasje van Starbucks (twee grote koffies, scones, gratis WiFi), toen in de schaduw van een palmboom buiten bij McDonalds (slaatjes, gratis WiFi), en daarna op de veranda van het klantenservice gebouwtje bij de dealer (schaduw, briesje, wc’s, alhoewel geen WiFi). Om 4 uur waren ze eindelijk klaar en konden we op weg naar onze eerste bestemming: de Salton Sea, minder dan twee uur rijden. Er is daar een staatspark met een kampeerterrein aan het water. De route tot nu toe: 5, 210, 57, 10, 86, 111.

De Salton Sea, 68m onder zeeniveau,  is er per ongeluk. Ongeveer honderd jaar geleden was het een droog gebied, maar toen stroomde de Colorado over, brak ergens doorheen, en toen liep het water de laagte in. Het koste de staatsingenieurs een paar jaar om het gat weer dicht te krijgen. Het water in de zee wordt ieder jaar zoutiger omdat geen uitgang is, en het is nu zouter dan de stille oceaan. Nu kan dat de vogels en de toeristen niet veel schelen, dus hebben ze er grotendeels een natuur- en rekreatiegebied van gemaakt. Het  ligt op een van de grootste vogeltrekroutes, dus hebben Henk en ik ons vandaag bij zonsopgang en –ondergang vermaakt met vogels kijken.  30 vogelsoorten in 24 uur zonder er moeite voor te doen… en de helft hadden we nog nooit gezien. Het midden van de dag hebben we anders doorgebracht – vergaderingen (Henk), belastingaangifte (Henk), verversingen (ik), het vogelboek bestuderen met de voeten op de bank (ik), en onze reisroute plannen (Henk en ik). Life is good. Vooral voor mij ;)

Dit gebied ziet er helemaal niet uit zoals we ons Californie voorstellen. O, die vooroordelen! Het ziet er meer uit zoals we ons Mexico voorstellen – en, hee, toeval, dat is maar een uur rijden verderop! Wat we vooral niet hadden verwacht is, dat op 5 april, het ’s middags 38 graden zou zijn en ’s nachts 15. We hadden de raampjes vannacht open maar het was toch nog te warm om goed te slapen – en dan komt er ieder uur of zo een trein langs rommelen…

Morgen gaan we verder naar Tucson, Arizona. Dat is maar 5 of 6 uur rijden, dus hebben we morgenochtend geen haast. De eerste twee uur rijden we pal  langs de grens met Mexico. Alles wat er verdacht uitziet rapporteren, staat nu al op grote borden langs de weg… niemand mee laten rijden…